در ادامه آنچه قول داده بودیم درباره «تجربیات جهادی» بنویسیم، چند تذکر پیرامون فعالیت فرهنگی در منطقه از اینجا(+) ذکر شده است. ان شاء الله به زودی درباره سفرهای شناسایی هم خواهیم نوشت. در حال آماده شدن است.
- کار فرهنگی؛ بایدها و نبایدها!
کار فرهنگی مثل رسانه است.
اولین سیاست شما ، سیاست شلوغ کاری (بوق و کرنا) باشد. باعث جذب متربی خواهد شد.
با مسئولین منطقه هماهنگی انجام شود. آنان آداب و رسوم مردم را میدانند .
با ائمه جماعت مساجد صحبت کنید که قبل از سفر در خطابت خودشان در نماز به کار فرهنگی شما اشاره کنند.
در تجمعات مذهبی ، شما مورد توجه قرار خواهید گرفت.
گویا در منطقه همزمان با ما، مردم مراسم هایی دارند.
ارتباط با اقشار تاثیرپذیر مردم باشد : کودکان، نوجوانان، جوانان. سریع تاثیر می پذیرند و برنامه راحت تر انجام میشود.
برای این امر برنامه ریزی دقیق کنید.
برای جوانان با اساتید مسلط جلسات پرسش و پاسخ مذهبی، اجتماعی و سیاسی برگزار کنید.
از اهانت به اهل تسنن بپرهیزید و به مشترکات اشاره کنید.
اهدایای هدایا هدفدار بوده و درجهت سیری مشخص باشد.
هدیه باعث رابطه عاطفی که شامل علاقه و اعتماد است، میگردد. پس در ایجاد رابطه موثر است.
کار شما دقیقا معلوم باشد. با توجه به زمان و توان خودتان دقیقا کار را معلوم کنید. یک دست و ده هندوانه؟؟
هر فعالیت توامان با شادی یا نشاط یا هردو باشد که متعارف باشد و با آداب و رسوم (بنده : یا محرمات خدا) تعارض نداشته باشد. نشاط ممکن است نشاط مذهبی باشد: مراسم دعای کمیل با نشاط یا هیئت با نشاط ولی شادی ندارد. البته باید کنترل شده باشد.
پای افراد نخبه و تاثیرگذار منطقه را به برنامه ها باز کنید. این افراد حرفشان یا عملشان در مردم نفوذ دارد.
یه چشم به داخل اردو باشد. بعضی صحنه های نا متعارف سریع در منطقه میپیچد و باعث سلب اعتماد مردم از گروه خواهد شد.
ایجاد صمیمت ناشی از اعتماد به شما اجازه می دهد تا به درون افراد نفوذ کنید و چارچوبهایی برای افراد بگذارید. شما نتیجه گیری نکنید و آنرا به عهده متربی بگذارید.
عدم وابستگی به ارگانی یا گروهی یا جناحی سیاسی، باعث پیشرفت است و کسی نباید در این باره، سوتی دهد.