دل به فراغت مسپار

دل به فراغت مسپار

آیا این همه آن مظالمى است که بر مستضعفین عالم روا داشته‏اند؟ در جهانى که دست جنایتکاران را تا اینجا باز گذاشته‏اند که هر چه مى‏خواهند بکنند و هیچ فریاد اعتراضى از هیچ جا بر نخیزد، چگونه مى‏توان حتى لحظه‏اى از مبارزه  با  کفر  و شرک و استکبار غافل شد؟ آیا مى‏توان دل به عافیت خوش داشت و چشم بر این همه ظلم فرو بست؟ و مگر این همه آن مظالمى است که بر مستضعفین عالم روا داشته‏اند؟ چگونه مى‏توان از یاد مظلومان آفریقا و آسیا و آمریکا و اقیانوسیه غافل شد؟ آنها همه مادر و پدر و فرزند و خواهر و برادر دارند و در رگ‏هاى‏شان خونى به سرخى شقایق دشت‏هاى خوزستان جارى است.

آیا این ما هستیم که باید تاوان عیش دنیاپرستان را پس بدهیم؟ ما اهل ولایت و اطاعت هستیم و دل به فرمان عشق سپرده‏ایم. هنگام جنگ اهل جنگیم و هنگام صلح اهل صبر، اما نه آنکه دل به فراغت بسپاریم و از افق خونبار آینده غافل شویم. از آسمان ندا مى‏رسد که «فاذا فرغت فانصب و الى ربک فارغب» یعنى که چون فارغ شدى دل به فراغت نسپار و آماده باش تا بار دیگر فرمان چه در رسد.

 یأس از جنود شیطان است و مؤمن هرگز دل به یأس نمى‏بازد. طغیان آب رودخانه ابتلائى است تا ایمان من و تو در کشاکش مبارزه آزموده شود، اگر نه همه ذرات جهان، از پاى تا سر مسخّر اولیاء خدا هستند. انگیزه‏هاى مادى در وجود انسان ذخائرى محدود دارند و تنها ایمان است که راه به خزائن نامحدود غیب دارد. انسان متقى هرگز به بن‏بست نمى‏رسد چرا که رزق او از طریق لایُحْتَسَب نازل مى‏شود.

 دنیا على‏الظاهر در کف شیاطین است. آنها به سرچشمه قدرت‏هاى مادى جهان دست یافته‏اند و در سایه وحشتبار تکنولوژى، حاکمیت ستمبار خود را بر جهان گسترده‏اند. اما عصر جاهلیت کنونى هم به تمامیت رسیده است و جهان آینده جهان اسلام است، اگر چه کفار و مشرکین خوش نداشته باشند. آنها مى‏کوشند که با همه آنچه در اختیار دارند ما را به بن‏بست بکشانند، اما نمى‏دانند که تقوى مفتاح‏الفرج است و پیروزى ما از طرقى لایُحْتَسَب مى‏رسد، از راه‏هایى که خداوند جز بر متقین نمى‏گشاید.