روزی نو، روزگاری نو

 

بهاران، از کجاست که روحِ روییدن و سبز شدن ناگاه در تن خاکِ مرده پیدا می‌آید؟ و از کجاست که روحِ شکفتن ناگاه از تنِ چوب خشک چندین برگ‌های سبز و شکوفه‏های سفید و آبی و زرد و سرخ بر می‌آورد؟

بهاران رازدار رستاخیز پس از مرگ است و قبرستان‌ها مزارعی هستند که در آنها بذر مردگان افشانده‌اند و جسم تا نمیرد، کجا رستاخیز پذیرد؟

این بار انقلاب ربیع و انقلاب صیام به هم بر افتاده‌اند تا آن یکی هسته‌ی جسم را بشکافد و این یکی هسته‌ی جان را، و زندگان از بطن مردگان سر بر آورند.

با بهاران روزی نو می‌رسد و ما همچنان چشم به راهِ روزگاری نو. اکنون که جهان و جهانیان مرده‌اند، آیا وقت آن نرسیده است که مسیحای موعود سر رسد؟ و یحی الارض بعد موتها...

   نوشتاری از سید مرتضی آوینی