اخلاق جهادی
مسافرت جهادی حرکتی است کوتاه اما با تأثیرات وسیع. زمانی این تأثیر به ثمر می‌نشیند که اخلاق هم همراه آن باشد. اگر در کمک به مردم محروم، اخلاق نداشته‌باشیم، برای‌مان مهم نیست که با دریافت علنی کمک‌ها، شخصیت محرومان شکسته می‌شود. معمولا فقط برای‌مان مهم است که به خانه‌ی مردم فقیر برویم و وضعیت زندگی آنان را از نزدیک ببینیم. بهانه‌های زیادی هم برای راه‌اندازی « کاروان بازدید از محرومان» یافت می‌شود. آشنایی با محرومان، دید و بازدید عید، رساندن کمک‌های غیرنقدی به محرومان و ...
اخلاق جهادی
مسافرت جهادی حرکتی است کوتاه اما با تأثیرات وسیع. زمانی این تأثیر به ثمر می‌نشیند که اخلاق هم همراه آن باشد. اگر در کمک به مردم محروم، اخلاق نداشته‌باشیم، برای‌مان مهم نیست که با دریافت علنی کمک‌ها، شخصیت محرومان شکسته می‌شود. معمولا فقط برای‌مان مهم است که به خانه‌ی مردم فقیر برویم و وضعیت زندگی آنان را از نزدیک ببینیم. بهانه‌های زیادی هم برای راه‌اندازی « کاروان بازدید از محرومان» یافت می‌شود. آشنایی با محرومان، دید و بازدید عید، رساندن کمک‌های غیرنقدی به محرومان و ...
اما آیا تا به‌حال خود را جای این محرومان گذاشته‌ایم؟ آیا تصور کرده‌ایم که ... اتاقی ساده و کوچک داشته باشیم و وسیله‌ای هم برای پذیرایی نباشد ... هر از گاهی از طرف نهادی یا گروهی یا دانشگاهی، هفت یا هشت نفر با چند کیلو برنج و روغن به خانه بیایند و شروع کنند عوامل فقر و مصیبت‌های ناشی از فقر را از زیر زبان‌مان بکشند ... با نگاهی پر از منت ... شما بودید جلوی بچه‌های کوچک‌تان از خجالت آب نمی‌شدید؟
آیا روش‌های بهتری برای «کمک بی‌منت و اذیت» سراغ نداریم؟ کمتر مسافرت جهادی‌ای می‌شناسم که برای حفظ کرامت خانواده‌های محروم در توزیع هدایای غیرنقدی و نقدی، تدابیری اندیشیده باشد. تدابیری که مانع عادی شدن قبول هدایا و باعث تقویت انگیزه‌ی حفظ عزت‌نفس و روحیه‌ی خودباوری محرومان شود.
در یکی از اردوی جهادی ، شاهد خالص‌ترین اتفاقی که ممکن است در تعامل با محرومان بیفتد بودم. بعد از ده روز کار در روستایی محروم، دو نفر از اهالی، هر کدام نیمی از دانش‌آموزان را به خانه‌شان دعوت کردند و با آداب و رسوم خود و با یک لیوان چای، از آنان پذیرایی کردند. دانش‌آموزان در صمیمی‌ترین حالت ممکن با زندگی و آداب مردم آشنا شدند و صاحبخانه هم با عزت و افتخار پذیرای جهادگران بود. در این جمع صمیمی لازم نبود کسی با جملات پیچیده، اهداف جهادی را توضیح دهد و یا کسی دیگر، محرومیت را توصیف کند. شیرینی این خاطره، هنوز هم زیر زبان دانش‌آموزان است و آرزوی‌شان دیدار مجدد مردم باصفای روستاست. روستاییان هم این اشتیاق و خاطره‌ی شیرین را از یاد نمی‌برند.
اما باید به خاطر داشته‌باشیم که این‌گونه اتفاقات، باید با گذشت زمان میسر شود و ساختن مصنوعی این روابط انسانی، ماندگاری زیادی ندارد.
باید سعی کنیم جهادگرانی که به مسافرت می‌آیند قبل از برخورد با محرومیت، معرفت و اخلاق برخورد با محرومان را کسب کرده‌باشند.