جهادي...
يادم هست در دوران تحصيل.، يکبار در سرماي زمستان با چشم خودم ديدم که يکي از رفقا آب داغ روي کفشش مي ريخت، وقتي پرسيدم چرا اينکار را مي کني ناخواسته چشمانم به کفشهاي پاره اش افتاد و خودم از شرمندگي سرم را پايين انداخته و گور خود را گم کردم. مجاهد بايد بداند که تنها در اردو جهادگر نيست، چه بسيارند افرادي که در اطراف خودمان سر پناهي براي زندگي ندارند. شايد خيلي از افراد تا طعم فقر را نچشيده باشند نداند که فقرا چه مي کشند و يکي از بهترين مزاياي اين اردو اين است که آدمي را با زندگي بسياري از همنوعان خودشان در پايين ترين سطح زندگي را از نزديک حس مي کنند. اما يکي از آسيبهاي اردو در اين است که در جهتي حرکت کند تا بيشترين هوش و حواس بچه ها به جاي طرز زندگي هموطنان و هم کيشانشان به شوخيها و سرگرمي هاي مختلف مشغول شود. نشاط خاص موقعيت سني جوان است در اين شکي نيست اما رفقا يادمان باشد براي چه به مناطق محروم مي رويم. گاهي يک بار پاي درد و دل يک پيرمرد يا يک جوان نشستند از هزاران کمک مالي به آنها شيرين تر است. اين را فراموش نکنيم که رضاي خدا و شادي دل بندگان خدا از شادي و لذت نفسمان ارج و ارزش بسيار فراتري را دارد. برخي مناطق محروم علاوه بر اينکه از لحاظ مادي محرومند از لحاظ معنوي نيز در بسياري از نقاط در فقر شديدي به سر مي برند. در اين مورد بايد با برنامه ريزي قبلي و دعوت از روحانيون با تجربه اين نقيصه را تا جايي که امکان دارد برطرف نمود.
به نظرم آنچه که جهادي را به ديگران بيشتر مي شناساند و باعث کمک بيشتري در شناخت اهداف مخلصان در اين قسمت خواهد شد، قسمت مستند سازي جهادي است. از نظر من جهادي بايد يک اردوي خودسازي باشد، اردويي باشد که بعد از آن انسان به اين نتيجه برسد که حداقل ديگر آن انسان قبلي نيست و از الان به بعد ديگر وظايفي بر عهده دارد و از طرفي جزبي داشته باشد براي کساني که دغدغه مندند و تلنگري باشد به کساني که تو باغ نيستند. و اين را بايد در مستندها به صورت مناسبي نشان داد، حال اين مي تواند با نشان دادن زحمتهاي فراوان بچه ها، وضعيت اسف بار زندگي، پيشرفتها، موانع و راه کارها براي حل موانع باشد. اما آنچه که من در مستندهاي جهادي ديدم تنها به نظرم آمد که اردوي جهادي اردويي است سياحتي که در کنار آن به محرومان کمکي هم مي شود، در صورتيکه بايد کاملا عکس اين باشد.
