سلام عليكم.مقصود بنده از سخنان خود مخالفت با مقوله طنز نبود.بلكه بيان اين مساله بود كه هر سخن جايي و هر نكته زماني دارد حال چه جدي و چه مزاح.طنز هم تعريف شده است در شرع مقدس وخوشرويي از خصايص مومن است.در همان مهدهاي كودك نيز سرپرست و بزرگترهايي براي رفع امور كودكان وجود دارند و مخاطب سخن بنده در خصوص انديشه و عمل همان بزرگترها بودند والا تكليفي بر صغار نيست.منظور از مرد نيز تمام افرادي اند كه علم و عمل را توام با يكديگر دارند.همان شرع مقدس و حتي روانشناسان كودك هر نوع كارتوني را مناسب نميدانند و گمان نميكنم در برنامه هاي خردسالان نيز چيزي بيش از آنچه كه فرموديد در مهدها مياموزند،بياموزند.بنده هم كارتونهايي كه دوستان ديده اند را ديده ام اما آنچه انسان از برنامه ها مياموزد اهميت دارد.يكي همان ظواهر برنامه ها را ميبيند و يكي از آنها درس مياموزد.تفاوت انسانها در نوع نگرش آنان است.ياعلي